Bazen hatırlamak istediklerinizi hatırlamaz bazen ise hatırlamak istemediklerinizi sertçe yüzünüze vurur. Bir de toplumların hafızası vardır.

İnsan, birden fazla kişinin aynı şeyleri tekrar tekrar unutmasını anlamlandıramaz. Sonra da unuttuğu için aynı şeyleri tekrar tekrar yaşamasını.

Sanırım bunun en büyük örneği yaşadığımız büyük deprem felaketi. Bu geçirdiğimiz ilk felaket değildi ancak daha öncekileri çok çabuk unuttuğumuz için ne bir önlem alabildik ne de yaşanacakları engelleyebildik.

Unuttuğumuz tek şey deprem felaketi mi peki?

Kaybettiğimiz değerlerimiz, kimliğimiz, alışkanlıklarımız. Son zamanlarda toplum olarak büyük bir akıl humması yaşıyor gibiyiz. Bir şeyler hatırlıyor ancak onu da doğru düzgün ifade edemiyoruz.

100 yıl önce toplumda büyük bir rahatlıkla yaptığımız, bunun için kimseyi eleştirmediğimiz şeylerde bugün ise insanlara en büyük suçu onlar işlemiş gibi davranıyoruz. Sonunda da en korkuncu 'eskiden hiç böyle değildi' deyip işin içinde sıyrılmaya çalışıyoruz.

Evet eskiden hiç böyle değildi.

Toprağı 'Toprak Ana' diye adlandıran, o şekilde saygı gösteren insanlar, kadına saygı göstermez oldu.

Annesine küfür edilecek diye kavga çıkaran adamlar eşlerini döver, öldürür oldu.

Komşusu açken tok yatan bizden değildir diyenler yedikleri içtikleriyle aç komşusuna hava attı.

Doğruluktan, ahlaktan bahseden insanlar yaptığı binanın demirinden, betonundan çaldı.

Yetmedi yıkılan binalara girip o insanların kalan hatıralarını çaldı.

Ve biz günümüzde bunların hiç birini garipsemedik. Şaşırmadık, laf söylemeye bile tenezzül etmedik. Normalleştirdik.

Evet eskiden hiç böyle değildi.

Eskiden en büyük ayıp çalmaktı, eskiden en büyük ayıp karısını, çocuğunu döven adamdı, eskiden en büyük ayıp aç insana yardım etmemekti, düşene bir tekme atmamaktı.

Ama biz bunlar yaşanmamış, yaşanmıyor gibi ayıbı, ahlakı, namusu, saygıyı başka şeylerde aradık.

Bunları görmeden, görmek istemeden, yüzleşemeden başka şeyleri görmeye çalıştık. Başkalarını suçladık.

Evet, hafıza ne nankör şey. Bazen uzak geçmişi çok iyi hatırlıyor da yakını, bir ay önceyi, dünü hatırlayamıyor.

Peki konu deprem mi? Deprem felaketiyle, onun bir felaket halini almasıyla beraber pek çok şeyle yüzleşmedik mi? Öncesinde ve sonrasında yaptıklarımızı hala göremiyor muyuz?

Yoksa unuttuk mu?

Ama doğru nankör bir hafızamız var.