Ekonominin durumu ortada.

Neredeyse herkesin zaten canı burnunda.

Böyle bir süreçte yerel yönetimlerin vatandaşın hayatını kolaylaştırması beklenir normalde...

Ancak bildiğiniz gibi biz normal olma konusunda mahir değiliz.

Ne yazık ki şu buhranda dahi yurttaş üzerinden keseyi doldurmayı düşünenlere tanıklık etmekteyiz.

Gelin size geçtiğimiz aylarda yaşanmış bir olayı aktarayım:

Onlarca ofisin bulunduğu bir iş yeri merkezinde nedense sadece bir ofisin kapısını zabıta ordusu çalar.

Yapılan denetimde iş yerinin projesinde eksiklik olduğu ve ruhsat alması gerektiği söylenir.

Yerel yönetimlerimizi bu nedenle eleştirdiğimi düşünmüyorsunuzdur herhâlde.

Elbette belirli periyotlar dahilinde keşke her iş yeri sürekli denetlense.

Buna kim, nasıl itiraz edebilir ki?

Anlamakta zorlandığımız şu:

Vatandaş proje eksikliğini tamamlar.

Tamamladıktan sonra cezasını ve harcını resmî şekilde öder.

Ancak yine de ruhsatını alamaz!

Neden mi?

Çünkü bir ödeme daha yapması gerekmektedir.

Veznenin arkasında isimsiz bir oda kendisini beklemektedir.

Orada el yazısı ile bir dilekçe doldurması istenir.

Örnek metnin başlığı şu şekildedir:

Şartsız bağış dilekçesi...

El yazısı ile yazıp imzaladıktan sonra, 8 bin lira da öderseniz ruhsatınıza kavuşabilmektesiniz.

Resmî olarak ödenen toplam tutar bin lira bile değilken 8 bin liralık şartsız bağış istemek...

Ödeme yapılmazsa kanunsuzca ruhsat vermeme tehdidi savurmak...

Ne yapalım gelirlerimiz azaldı, nasıl hizmet yapacağız diye bahaneler üretmek...

Her şeyden önce ayıp değil midir?

Peki, sosyal demokrat olduğunu savunan bir belediyede vatandaşı bağışa zorlamak ne kadar etiktir?

Bu yazıda sade vatandaş nezdinde bağış meselesinden bir örneği ele aldık.

Daha büyük projelerde üst düzey yetkililer düzeyinde dönen bazı şartlı şartsız bağış oyunları da var.

O bağış muhabbetlerinde ona ne verdiysen iki katını isterim tarzı bazı diyaloglardan söz ediliyor.

Ayrı bir yazıda ele alırız o sohbetlerde yaşananları da.

Merak etmeyin...